Wednesday, October 16, 2019
Tuesday, September 24, 2019
समृद्ध नेपालका लागि “मेरो सपना...”
समृद्ध नेपालका लागि “मेरो सपना”
“खुला आकाशमुनि सुस्केरा हाल्दै, आफनो काँधमा जिम्मेदारी लिईयहि माटोमा पसिना बगाउन पाउँ, दुई छाकको जोहो गर्न कुनै विदेशीको सामु हाथ फैलाउन नपरोस्मेरा इच्छा र आकांक्षाहरु यसै जन्ममा पुराभई, अनिकालमै ज्यान गुमाउनु नपरोस्आ,मावावुको छाँया, घरकी प्यारीको माया, छोराछोरीको स्नेह, साथसाथ हासीखुसी बाड्न पाउँ”
============================================
तर मेरो सपना भने आफु जागिरे होइन जागिर खुवाउन सक्ने अवस्था सृजना गर्नु हो , आफुले जागिर खाए एक व्यक्तिले रोजगार पाउला तर म कहिल्यै आफु मात्र कमाउन पाएको मेरो सपना होइन, यहाँ एक व्यक्तिले कम्तिमा दश व्यक्ति वा परिवारलाई रोजगार दिन सक्ने वातावरण भएको हेर्न चाहेको छु, विदेशमा होइन स्वदेशमै रोजगारी सृजना भए घर जहान परिवार छाडेर विदेशीनु रहर कसलाई पो हुन्छ र ।
बारुद र बन्दुकमा युवाको धेरै भए संलग्नता अव जरुरी छ, कृषि तथा प्रविधिमा युवाको संलग्नताको=======अर्थपूर्ण सहभागिताको । त्यसका लागि सहज वातावरणको निर्माणका लागि राज्यबाट सकारात्मक पहल हुनु जरुरी छ । हाम्रा देशमा राम्रा राम्रा धेरै नितीहरु बनेका छन् तर कार्यान्वयन र अनुगमनको पाटो बहुतै कमजोर हुनाले लक्ष्य प्राप्ति बहुतै कठिन भएको छ र युवाको सपनाहरु फेरी उहि सउदी, मलेसिया, दुबई र कतारमै हराएको छ । आवश्यकता छ, राजनिति पार्टी र राज्यका हरेक अगंको प्रतिबद्धताको, निति, नियम र कानूनलाई सहि रुपले कार्यान्वयन गर्ने इच्छा शक्तिको ।
काम गर्ने हाथले काम गर्न पाएको, सकारात्मक सोच र शैलीले उचित स्थान साथै सम्मान पाएको, युवाहरुको काँधमा देश हाँक्ने जिम्मेदारी पाएको’ हेर्ने मेरो सपना छ===बिगार्न सक्ने हाथमै बनाउन सक्ने क्षमता र निर्माण गर्न सक्ने अदम्य शाहस हुने गर्दछ ।
हामी युवाले नेपाल आफ्नै जीवनकालमा समृद्ध भएको हेर्न चाहेका छौं, हामीलाई ‘अवशरको सृजना गरिदिए शान्तिसंग बाँच्न सक्ने बातावरण बनाइदिए, पढदै काम गर्ने र काम गर्दै शिक्षा लिने व्यवसायिक शिक्षा पद्धती’को अवलम्वन गरिदिने हो भने मात्र पनि, मेरो विश्वास छ ‘नयाँ नेपाल बनाउन अरु कोही कसैले टाउको नदुखाए नी हुन्छ, हामी नेपालीले नै बनाउन संम्भव छ’ ।
सुनिलकुमार साह
“खुला आकाशमुनि सुस्केरा हाल्दै, आफनो काँधमा जिम्मेदारी लिईयहि माटोमा पसिना बगाउन पाउँ, दुई छाकको जोहो गर्न कुनै विदेशीको सामु हाथ फैलाउन नपरोस्मेरा इच्छा र आकांक्षाहरु यसै जन्ममा पुराभई, अनिकालमै ज्यान गुमाउनु नपरोस्आ,मावावुको छाँया, घरकी प्यारीको माया, छोराछोरीको स्नेह, साथसाथ हासीखुसी बाड्न पाउँ”
============================================
सपना हेर्ने आँखाहरु अनि सपना हर्ने हाम्रा नियतिहरुलाई बदलिएको महशुस गर्ने अवस्थाको सृजना हुन पर्दछ भन्ने मलाई लागेको छ । एउटा कीसानको छोराका लागि समयमा नै पानी परि खेतखलियान हरियाली भएको देख्ने नै हुन्छ । तर मेरा सपना अलि भिन्न छ, के किसानका छोराछोरीले खेती गर्ने, राजनैतिककर्मीका छोराछोरीले राजनिती गर्ने, जागिरेको छोराछोरीले जागिर खानेमात्र अनि एउटा विदेशमा गई आप्mना जीवनका अमूल्य समय र सीप विदेशको तातो वालुवामा खन्याउन बाध्य भएका व्यक्तिका छोराछोरीले फेरी विदेशीनु नै पर्ने सपना मात्र देख्नु हुदैन र देख्न बाध्य पारिनु पनि हुदैन । विडम्वना हाम्रो देशमा ठुलो सपना हेर्ने अवशसरनै पो कहाँ छ <
तर मेरो सपना भने आफु जागिरे होइन जागिर खुवाउन सक्ने अवस्था सृजना गर्नु हो , आफुले जागिर खाए एक व्यक्तिले रोजगार पाउला तर म कहिल्यै आफु मात्र कमाउन पाएको मेरो सपना होइन, यहाँ एक व्यक्तिले कम्तिमा दश व्यक्ति वा परिवारलाई रोजगार दिन सक्ने वातावरण भएको हेर्न चाहेको छु, विदेशमा होइन स्वदेशमै रोजगारी सृजना भए घर जहान परिवार छाडेर विदेशीनु रहर कसलाई पो हुन्छ र ।
हामी युवाहरु पढदा पढदै जीवनको औषत आयुको आधा उमेर विताउछौं, जागीरका लागि कमसेकम पाँच वर्ष भौतारिन्छौं र पनि जागिर नपाए विदेश हानिनका लागि गोजीमा भिषा पासपोर्ट र काधँमा झोला भिरी त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल पस्छौं । आखीर कहिलेसम्म, कमसेकम यो सपना हाम्रो बन्नु हुदैन । मेरा लागि त यहि पाखो पखेरा र खेत खलिहान प्यारो छ । र त यसैमा पसिना बगाई भविष्य सुनिश्चित भएको देख्ने मेरो सपना छ । कृषिमै उधमशीलता र व्यवसायीकरण भएको हेर्ने मेरो सपना अनि विश्वास छ, वर्षेनी अर्बौ रुपैयाको खाद्यन्न आयात गरि खाने हाम्रो देशमा त्यहि इलम गर्न हामीलाई के को लाज, अनि केको शरम । मेरो सपना शरम गर्ने होइन, कृषिकर्म गर्ने हो, अनि श्रम गर्ने हो । यसकालागि राज्यले कृषि पेशालाई ‘शरम’को पेशाबाट ‘श्रम’को पेशा बनाउन आवश्यक निती नियम, कानूनको तर्जुमा र आर्थिक तथा प्राविधिक सहायताहरु दुर दराज ग्रामीण भेगमा सहज उपलव्धता भएको अवस्था सृजना भएको मेरो सपना हो । ‘खाने सबै, गर्ने कोही नाई, भन्ने सबै, व्यवहारमा उतार्ने कोही नाई अनि कसरी संम्भव छ, परिवर्तन ।
बारुद र बन्दुकमा युवाको धेरै भए संलग्नता अव जरुरी छ, कृषि तथा प्रविधिमा युवाको संलग्नताको=======अर्थपूर्ण सहभागिताको । त्यसका लागि सहज वातावरणको निर्माणका लागि राज्यबाट सकारात्मक पहल हुनु जरुरी छ । हाम्रा देशमा राम्रा राम्रा धेरै नितीहरु बनेका छन् तर कार्यान्वयन र अनुगमनको पाटो बहुतै कमजोर हुनाले लक्ष्य प्राप्ति बहुतै कठिन भएको छ र युवाको सपनाहरु फेरी उहि सउदी, मलेसिया, दुबई र कतारमै हराएको छ । आवश्यकता छ, राजनिति पार्टी र राज्यका हरेक अगंको प्रतिबद्धताको, निति, नियम र कानूनलाई सहि रुपले कार्यान्वयन गर्ने इच्छा शक्तिको ।
काम गर्ने हाथले काम गर्न पाएको, सकारात्मक सोच र शैलीले उचित स्थान साथै सम्मान पाएको, युवाहरुको काँधमा देश हाँक्ने जिम्मेदारी पाएको’ हेर्ने मेरो सपना छ===बिगार्न सक्ने हाथमै बनाउन सक्ने क्षमता र निर्माण गर्न सक्ने अदम्य शाहस हुने गर्दछ ।
हामी युवाले नेपाल आफ्नै जीवनकालमा समृद्ध भएको हेर्न चाहेका छौं, हामीलाई ‘अवशरको सृजना गरिदिए शान्तिसंग बाँच्न सक्ने बातावरण बनाइदिए, पढदै काम गर्ने र काम गर्दै शिक्षा लिने व्यवसायिक शिक्षा पद्धती’को अवलम्वन गरिदिने हो भने मात्र पनि, मेरो विश्वास छ ‘नयाँ नेपाल बनाउन अरु कोही कसैले टाउको नदुखाए नी हुन्छ, हामी नेपालीले नै बनाउन संम्भव छ’ ।
Subscribe to:
Posts (Atom)